Sanatçının resimlerinde genellikle merkezi nitelikli bir patlama ve dağılma noktasında gerilim (extension) yaratacak biçimde, hacimsel biçim huzmeleri halinde çevreye dağılan mekanize edilmiş ayrıntılar, duyumsal bir tepkinin sonucu olarak algılanırlar.

İnsan kendisi için yarattığı mekanize dünyada, kendisine yararlı olabilecek makine unsurları içinde, kendini rahatlamış ve yaşamını kolaylaştırmış hissederken, o dünyanın egemenliği altına farkında olmaksızın girmiş ve zamanla onun bir parçası olmuştur.

Zekai Ormancı’daki mekanizm, bir makinayı oluşturan mekanik kökenli elementlerin bileşimi ya da bütünüyle ilgili değil, bu türden elementlerin yapısal formlarının esinlendirdiği devinimsel etkinin tuvale ve resim diline yansımasıdır.

Bütün çalışmalarına egemen olan mekanizmi, doğrudan doğruya sanatçının ifade biçimini yorumlamakta bize kapı açacak bir terim gözüyle görmek gerekmektedir.