Bülent Gültekin, çok karakterli bu oyunda iki temel kişiyi canlandırıyor: Amca Bülent ve yeğen Bülent. Hilal Polat’ın yaptığı kostüm tasarımıyla kıyafetlerini değiştirdiği an, karakter geçişlerini başarılı bir biçimde tamamlıyor. Oyunun bazı yerlerinde karakterlerin yaşadığı iç çatışma fiziksel bir dışavurum şeklinde somutlaştırılmakta. Arada kalmışlık, kaçış ve karmaşanın somutlaştırıldığı bu anlar, oyuncuyu fiziksel olarak epey zorlasa da Bülent Gültekin bu kısmı da başarılı bir şekilde kotarıyor. Metnin meta-tekst düzlemi, oyuna apayrı bir renk ve mizah katıyor. Öykünün içindeki risk ve aciliyet faktörleri de öyle dengeli düzenlenmiş ki izleyicinin oyunun sonuna doğru dağılan dikkati bu sayede tekrar sahneye kanalize oluyor. Oyunun bir diğer güzelliği de yapay zekâya yaptırılan özgün şarkılar. Velhasıl Aramızdaki Mesafe, pandemiden bu yana ivme kazanan anlatı tiyatrosu biçimini teknolojinin nimetleri ve tiyatronun olanaklarıyla birleştirerek özgün buluşlarla yeni hâle sokan, heyecan verici bir oyun.

Oyunu, ilk temsilinde Kadir Has Sahnesinde izledim. Karşılıklı seyirci düzenine sahip sahnede hoparlörler ve barkovizyon çok başarılı bir şekilde yerleştirilmişti. Ancak bu düzen oyunun sergileneceği diğer sahnelerde de bu şekilde yapılabilecek mi diye düşünmeden edemedim. İlk temsilin heyecanı ve oyunun henüz tam demlenmemiş oluşu sahnelemeler arttıkça daha iyi bir yere evrilecek ve bu oyun üzerine çokça yazılıp konuşulacaktır. 

 Aramızdaki Mesafe, bir aile meselesi gibi görünse de hikâyeye biraz geniş perspektiften baktığımızda aslında bir Türkiye okuması olarak yorumlanabilir. “Büyük aile” olarak ülke bireylerinin atomizeleşmesi, giderek kutuplaşması ve bu sebeplerle yaşadığımız kişisel çatışmalarımız oyundaki karakterler üzerinden aktarılmakta. İç içe geçmiş hikâyelerdeki temel motivasyon baba oğul çatışması üzerinden ilerliyor. Oyun, modern tiyatro tarihimizin ilk örneklerinde de gördüğümüz geleneğin temsili babalar ve kendine yeni bir yol arayan, bu arayış sırasında da yolunu kaybeden veya çıkmaz sokaklara sapan oğulların günümüzden yeni bir okuması. Aynı aileden çıkan; aynı ada, aynı kana sahip amca- yeğenin apayrı yolları, yollarımız neden bu kadar ayrı düştü, aramızdaki mesafeler neden bu kadar arttı, diye düşündürüyor. Ve oyun sonunda salondan şu soruyla ayrıldım: Aramızdaki mesafe nasıl azalır?

“Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim/ Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak/ Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak/ Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu” diyor Şükrü Erbaş bir şiirinde. Hayatımızı bir kavram karmaşasına tutulmuş vaziyette sürdürdüğümüzü düşünüyorum. Körlüğümüzün nedeni de bu belki. Amca Bülent’in ve yeğen Bülent’in babalarıyla çatışmaları, kendileriyle çatışmaları beraberinde “değişim”i armağan ediyor. İşte bu değişimdir aramızdaki mesafeleri azaltacak. Ancak biz olumlu çatışmalardan vazgeçeli çok oldu. Bunun yerine kavga ve didişmeyi tercih ediyoruz. Bunların armağanı da fanatizm ve nefret oluyor. Oturduğum evde kapıdan çıkıp altı adım atsam dayımın kapısını çalabilecek durumdayım. Ancak duygusal mesafemiz kapanmayacak boyutta. Oyundaki cemaat liderinin çocukları gibi nefret tohumları yeşertiyoruz kalbimizde. Bu da bizi yalnızlaştırıyor. Bizi biz yapan müşterek duygularımız hâlâ mevcut. Mesele nefret ve fanatizmden vazgeçip o duyguları yeniden anımsamakta. Mesafeler ancak böyle kapanacak.

"Aramızdaki Mesafe" hem biçim hem içerik anlamında üzerinde konuşulmaya değer bir iş. Bireylerin birbirleriyle olan ilişkilerine ve toplumsal dinamiklere dair derin bir sorgulama sunuyor. Oyunun sunduğu zengin temalar ve duygusal katmanlar, izleyiciyi düşündürmekle kalmıyor; aynı zamanda kişisel ve toplumsal mesafelerin neden bu kadar açıldığını sorgulatıyor. Her birimizin hikayesi, özünde bir başkasıyla kurduğumuz bağların ifadesidir ve bu bağlar yeniden inşa edildiğinde, aramızdaki mesafe da kısalacaktır.